Molo w Międzyzdrojach

Molo od zawsze było głównym punktem kurortu. Pierwsze powstało już w 1884 roku. Był to drewniany pomost, nie odpowiadający poziomowi i ambicjom kurortu. Mieszkańcy Międzyzdrojów doskonale wiedzieli, że piękne i długie MOLO będzie doskonałym sposobem na zwiększenie frekwencji w kurorcie. Ważny dla miasta był rok 1906. Znalazł się wówczas człowiek, radca Botker, który powierzył na remont pomostu kapitał w wysokości 250 tys. Marek. 1 lipca 1906 roku dokonano uroczystego otwarcia molo, które nazwano imieniem cesarza Niemiec Fryderyka III. Jego długość wynosiła około 370 metrów. Na wydmach zbudowano halę ze sklepami i kawiarenkami, a na molo powstała elegancka, przeszklona restauracja. Cały pomost był oświetlony. Nie bez znaczenia było to, że do molo dobijały statki pasażerskie ze Szczecina, Świnoujścia i innych miejscowości. Wynaleziono swoistą konstrukcję, głowicę molo otaczał wieniec luźno ułożonych kamieni, które miały działać jak bufor dla dokuczliwych fal. Magnesem dla turystów była także muszla koncertowa na tysiąc miejsc, zbudowana na promenadzie w 1906 roku. Konstrukcja miała kształt podkowy, widzowie siedzieli przodem do morza.

W 1913 roku silny sztorm w dużym stopniu zniszczył konstrukcję molo. Mieszkańcy Międzyzdrojów naprawili szkody w 1914 roku. Ale niebawem, za sprawą wybuchu I wojny światowej, saperzy ze Świnoujścia wysadzili molo w obawie przed desantem wojsk rosyjskich. Z efektownego pomostu zostały tylko szczątki. Molo odbudowano po I wojnie światowej, zmniejszając długość do 200 metrów. Kolejne sztormy niszczyły konstrukcję, którą zawsze dobudowywano.

W 1954 roku sztorm uszkodził prawie cały pomost a siedem lat później przy wejściu na molo spłonął secesyjny pasaż. Później kilkakrotnie pomost był remontowany, aż do 1985 roku, kiedy to silne wiatry i oblodzenia dokonały ogromnych zniszczeń. Ze względu na bezpieczeństwo musiano molo zamknąć. W 1989 pomost całkowicie rozebrano. Pozostały tylko sylwetki wieżyczki.

Nowe molo oddano do użytku w 1994 roku. Obecnie tworzy je część naziemna z kawiarenkami i sklepami oraz część spacerowa o długości 120 metrów. Wykorzystano dwie zachowane kwadratowe wieżyczki, otaczające wejście od strony promenady. Konstruktorzy zaakceptowali koncepcję połączenia architektonicznego molo z przedwojennym stylem nadmorskiej dzielnicy. Stąd latarnie, ławki i balustrady nawiązujące do tamtych lat.

O starych czasach przypominają nie tylko wieżyczki, ale także oszklona gablota meteorologiczna z 1887 roku, stojąca przy wejściu na molo. W jej wnętrzu umieszczono przyrządy meteorologiczne, termometr i barometr.